Gudlaug Nedrelid

• Schulte, Michael & Nedrelid, Gudlaug (2021). Hǿlibǫrvar på Grønland. Bidrag til tolkning av en runepinne fra Austerbygda på Grønland. I Jahr, Ernst Håkon & Rambø, Gro-Renée (Red.), Norsk språk i rom og tid. Novus Forlag. ISSN 9788283900682. s. 9–28.
• Nedrelid, Gudlaug (2018). Nedskalert færøy-dans som norsk nasjonsbygging. I Marnersdóttir, Malan; Andreassen, Eyðun; Dahl, Sanna A.; Jakobsen, Tina K. & Isholm, Erling (Red.), Ballads : new approaches - kvæði - nýggj sjónarmið. Fróðakapur. ISSN 9789991865843. s. 225–245. Vis sammendrag

  Denne artikkelen handlar om Hulda Garborgs innsats for å gjenoppliva songdansen i Noreg, og deretter om kva plass emnet har hatt i norsk skule. Innlegget byggjer på skriftleg material av og om Hulda Garborg, og på læreplanar for grunnskulen. I Noreg hadde songdans vore utdøydd i lange tider, men Hulda Garborg hadde lese Thurens hefte om songdansen på Færøyane, og inspirert av det sette ho i gang med dans til enkle viser. I 1902 var ho på studietur til Færøyane, og ho såg at denne dansen var noko anna enn det ho hadde sett i gang i Kristiania (Dale 1961: 86 f.). Folkeviseleik, slik Hulda Garborg designa han, er dans til korte, enkle viser med «avbrigde» i stega i omkvedet. Termen folkeviseleik er eit nyord for den songdansen som Hulda Garborg tok initativ til. Folkeviseleik var oppfatta som mindre syndig enn dans, og vart av den grunn akseptert ogso i kristne krinsar (Landsverk 2011). Derfor kunne han relativt uproblematisk brukast i skulen. Folkeviseleiken vart fyrst spreidd gjennom ungdomslag og folkehøgskular, men han kom etter kvart ogso inn på læreplanen i det offentlege skuleverket. I 1910 vart folkeviseleik innført i folkeskulen i hovudstaden (Dale 1961: 91 f.). I det norske skuleverket var folkeviseleik inne på læreplanen i fleire tiår. På lærarskulane var folkeviseleik ein mykje brukt fritidsaktivitet, og dansepionæren Klara Semb heldt kurs på mange lærarskular (Aakvik 1964:134). I den læreplanen som gjeld no, er ikkje folkeviseleik nemnd. Den nyaste planen legg sterk vekt på internasjonalisering, og folkeviseleiken blir truleg oppfatta som for 'norsk'.

• Nedrelid, Gudlaug (2017). Marius Hægstad og landsmålsterminologien. I Hansen, Zakaris Svabo; Johansen, Anfinnur; Petersen, Hjalmar P. & Reinert, Lena (Red.), Bók Jógvan. Heiðursrit til Jógvan í Lon Jacobsen á 60 ára degnum. Fródskapur - Faroe University Press. ISSN 978-99918-65-80-5. s. 309–325.
• Nedrelid, Gudlaug (2017). Munnlege kjelder i namnegranskinga. Norna-rapporter. ISSN 0346-6728. 96, s. 157–169. Vis sammendrag

  Oral sources have been used and are used in the human sciences. Their use and views on what status they should have varied from subject to subject, and probably also from generation to generation. Today it may look as written information will be given higher status in ever more areas. This seems to be related to general trends in contemporary culture. In onomastic oral sources are relevant in several fields, first in the collection of material (place names, unofficial personal names, pets' names, and names of various objects such as boats and toys). Moreover, we get information on the motivation for name choices, attitudes to names and beliefs about names. In the standardization of place names oral sources have had a prominent place through the importance of inherited pronunciation. The paper discusses views on oral sources in our disciplines, oral-written sources, requirements for informants, to be one's own informant and why we should use oral sources. The main reason has been and still is that in many cases the oral sources are the only sources available to a theme or a phenomenon. The aim of the paper is to initiate a discussion. Where do we stand, and where do we go?

• Nedrelid, Gudlaug (2017). Nordisk namnerenessanse i norske førenamn. Scripta Neophilologica Posnaniensia. ISSN 1509-4146. 17, s. 221–235. doi: 10.14746/snp.2017.17.14.
• Særheim, Inge & Nedrelid, Gudlaug (2017). Nordisk namnforskning 2015. 2.5 Norge. Namn och bygd. ISSN 0077-2704. 104, s. 153–157.
• Nedrelid, Gudlaug (2016). Oppkallingsnamn. Norna-rapporter. ISSN 0346-6728. 93(93), s. 189–206.
• Nedrelid, Gudlaug (2016). Patronymics as Family Names in 1801. I Hough, Carole (Red.), Names and Their Environment. Proceedings of the 25th International Congress of Onomastic Sciences. University of Glasgow. ISSN 978-0-85261-947-6. s. 200–208. Vis sammendrag

  This presentation is based on the census of 1801. At that time, the largest part of the Norwegian population used primary patronymics. They were sons and daughters of men from whose names the patronymics were formed. Few patronymics had become hereditary. Non-hereditary patronymics were not family names, but changed from generation to generation. Hereditary surnames (secondary patronymics) are a marginal phenomenon in 1801, but later became dominant among Norwegian family names, and this minority is therefore an interesting group. The main group in this study consists of all fathers in Bergen and Kristiansand whose children had secondary patronymics. A control group is composed of a selection of fathers from Bergen and Kristiansand, whose children had primary patronymics. The two groups are then compared according to social and name-structural criteria. The main group occurs in a context of predominantly higher social standing. The control group gives a more ‘proletarian’ impression. Comparison of the name structure in the groups indicates that the control group is far less urban than the main group. The main group appears as the precursor of the custom that dominates Norwegian family names today.

• Nedrelid, Gudlaug (2015). Øynordisk (vestnordisk) som studieemne i nordiskfaget ved norske universitet. Annales societatis scientiarum Færoensis. Supplementum. ISSN 0365-6772. 65(65), s. 281–301. Vis sammendrag

  Icelandic was long an essential subject for degrees in the Scandinavian languages and literatures at Norwegian universities. At the Universities of Oslo and Bergen it was compulsory, no doubt at least partly due to the fact these institutions had reserved lectureships in Icelandic. For a long time, too, these were the only institutions offering degrees in Scandinavian Studies. In addition, Faroese has been an option at M.A. level at Bergen and Oslo, while West Nordic disciplines were linked to Old Norse, modern Scandinavian languages, and to some extent dialectology. In the last thirty years, Norwegian education has undergone considerable change at every level. Restructuring in Scandinavian Studies since the 1990s has entailed a marked reduction in emphasis on the historical disciplines. This development has not favoured West Nordic, and this article examines the role the subject has played, and here and there still plays, in Norway, based on the published syllabuses of the Universities of Oslo and Bergen as well as information supplied by staff past and present.

• Særheim, Inge & Nedrelid, Gudlaug (2015). Nordisk namnforskning 2014. 2.5 Norge. Namn och bygd. ISSN 0077-2704. 103, s. 112–116.
• Nedrelid, Gudlaug (2015). Amfibrakkiske dobbeltnamn på 1900-talet. Norna-rapporter. ISSN 0346-6728. s. 178–196. Vis sammendrag

  Amfibrakkisk dobbeltnamn er her brukt om eit dobbeltnamn der fyrste namnet har ei staving og andrenamnet har to stavingar og som til vanleg blir uttalt med berre eitt hovudtrykk, som Aud Kirsti og Finn Erik. Førenamn med berre ei staving er typisk for norsk namneskikk på 1900-talet, frå ca 1920 og utover. Fyrste spørsmålet er om slike namn vart populære fordi dei gjekk inn som fyrsteledd i slike dobbeltnamn som her blir kalla amfibrakkiske. Typen ser dessutan ut til å vera mykje vanlegast på mannssida, og det andre spørsmålet er om dette kan påvisast i kjeldene. Material for undersøkinga er dei einstava namna som er inne på listene over dei 100 mest brukte namnsnamna og dei 100 mest brukte kvinnenamna i databasen Kor mange heiter? (http://www.ssb.no/navn/), Den store populariteten for einstava namn skuldast bruken i dobbeltnamn. Alle dei 30 einstava mannsnamna som er inne på lista over dei 100 vanlegaste førenamna, er vanlegare som fyrstenamn i dobbeltnamn enn som einaste namn. Av dei 10 einstava kvinnenamna på lista over dei 100 vanlegaste førenamna er ni vanlegare som fyrstenamn. Typen er mykje vanlegare på mannsida. Frekvenslistene over dobbeltnamn i Kristiansen og Ouren 1998 viser at 82 av dei 100 vanlegaste dobbeltnamna på mannssida er amfibrakkiske dobbeltnamn. Men berre seks av dei 100 vanlegaste dobbeltnamna på kvinnesida er av amfibrakkisk type. Ei delforklaring på dette kan vera at det faktisk finst fleire einstava mannsnamn enn kvinnenamn. Teljing på kvar tiande side i NPL (Kruken 2005) viser at det finst rundt dobbelt so mange kvinnenamn som mannsnamn med berre ei staving.

• Nedrelid, Gudlaug (2015). Vidar Jacob og Laila Aase. Førenamnslike etternamn av ulike slag. Norna-rapporter. ISSN 0346-6728. 91, s. 119–139. Vis sammendrag

  In der norwegischen und nordischen Namentradition ist es nicht sehr verbreitet, dass die gleichen Namen sowohl als Vornamen wie auch Familiennamen verwendet werden können. Dies unterscheidet sich von der Verwendung in zum Beispiel Englisch/ Anglo-amerikanischer Tradition und arabischer Tradition, wo Vornamen und Nachnamen in einander übergehen (Walter Scott, Scott Fitzgerald, Gamal Nasser, Naser Khadar). Dennoch gibt es in Norwegen Beispiele für Namen, die sowohl als Vornamen wie auch Familiennamen verwendet werden. Zwei Beispiele sind in der Überschrift genannt. Sie stellen sich gleichzeitig als Beispiele von zwei verschiedenen Arten derartiger Übereinstimmung vor. Im Beispiel Vidar Jacob gibt es einen reellen Zusammenfall zwischen Vor- und Nachnamen, da dieser Name ein Patronymikon ohne Suffix ist. Im Beispiel Laila Aase ist der Familienname ein ursprünglicher Hofname, Aase ist Dativform des altnordischem Substantives áss, der zufällig die gleiche Form wie der Frauenvorname Aase oder Åse (grafische Varianten) hat. Hier ist die Übereinstimmung nur anscheinend. Der Zweck dieser Studie war es, zu versuchen, darüber etwas herauszufinden, wie gewöhnlich solche Namen sind, und welche norwegische Familiennamen, die identisch mit den Vornamen sind oder die gleiche Form wie diese haben. Nachnamen unter den Buchstaben A (einschließlich Å) und J in Norsk etternamnsleksikon (= Lexikon der norwegischen Nachnamen) wurden untersucht, um zu sehen, wie viele von ihnen auch als erster Name in der Datenbank Kor mange heiter (= Wie viele heißen) belegt sind. Sie wurden dann in scheinbare Übereinstimmung (wie Aase) und reale Übereinstimmung (wie Jacob) kategorisiert. Dann wird die letzte Kategorie wieder auf ursprüngliche Familiennamen und ursprüngliche Vornamen verteilt. Es gibt 68 solche Namen unter A (einschließlich Å) und 28 unter J, insgesamt 96 Namen. Davon gab es 24 scheinbare und 72 reale Übereinstimmungen. Von den 72 waren 64 ursprüngliche Vornamen und acht ursprüngliche Familiennamen. Dass die letztere Zahl so niedrig ist, kann dadurch erklärt werden, dass der Typ während des größten Teils des 20. Jahrhunderts vom norwegischen Gesetz verhindert wurde.

• Særheim, Inge & Nedrelid, Gudlaug (2014). Nordisk namnforskning 2013. 2.5. Norge. Namn och bygd. ISSN 0077-2704. 102, s. 198–203.
• Særheim, Inge & Nedrelid, Gudlaug (2013). Nordisk namnforskning 2012. 2.5. Noreg. Namn och bygd. ISSN 0077-2704. 101, s. 184–188.
• Nedrelid, Gudlaug (2013). Skalden Ragnvald jarl. I Hansen, Zakaris Svabo; Jacobsen, Jógvan í Lon; Jakobsen, Tina K.; Magnussen, Kristin & Sigurðardóttir, Turið (Red.), Frá Sturlungu til West Venture. Heiðursrit til Anfinn Johansen á 60 ára degnum. Føroya Fródskaparfelag. ISSN 978-99918-65-61-4. s. 182–195.
• Nedrelid, Gudlaug (2013). Sira Simon a Agdum – to brev med same hand, eller berre same mann? Arkiv för nordisk filologi. ISSN 0066-7668. s. 125–150.
• Nedrelid, Gudlaug (2013). Hollandsfart og namnemotar. Norna-rapporter. ISSN 0346-6728. 89, s. 131–153.
• Nedrelid, Gudlaug (2013). Mellomnorsk i tidleg moderne tid? I Schmidt, Tom (Red.), Målblomar til Margit. Veneskrift til Margit Harsson på 70-årsdagen den 9. juni 2013. Novus Forlag. ISSN 978-82-7099-720-6. s. 125–141.
• Nedrelid, Gudlaug (2012). Nokre personlege tilnamn i Sverre-soga. I Nyström, Staffan (Red.), Binamn : uppkomst, bildning, terminologi och bruk : handlingar från NORNA:s 40:e symposium i Älvekarleö, Uppland, 29/9-1/10 2010. Norna. ISSN 978-91-7276-087-5. s. 145–161.
• Nedrelid, Gudlaug (2010). Nachnamengebrauch bei Norwegischen Frauen im Jahre 1801. I Bremer, Donatella & Arcamone, Maria Giovanna (Red.), Atti del XXII Congresso Internazionale di Scienze Onomastiche : Pisa, 28 agosto - 4 settembre 2005. Edizioni ETS. ISSN 9788846728470. s. 263–273.
• Nedrelid, Gudlaug (2010). Durdeirumpa, Hovudbrotet og andre teignamn i Gardsgrendi. I Schmidt, Tom & Larsen, Terje (Red.), Botolv onomastikkens harding. Veneskrift til Botolv Helleland på 70-årsdagen 9. juni 2010. Novus Forlag. ISSN 978-82-7099-569-1. s. 59–71. Vis sammendrag

  Teignamn (mikrotoponym) har i dei fleste tilfelle betydning, meir presist den betydningen som vart lagd i namnet i namngjevingsaugneblinken. Når føreleddet inneheld opplysning om storleik, fasong, eller om tilhøve til andre lokalitetar, vil meiningi vera heilt eller delvis gjennomskodeleg ogso for seinare generasjonar. Når det gjeld namn som er knytte til særlege hendingar, er ein derimot heilt avhengig av dei fortali som høyrer til namni, "Begleit-prosa", for at ein skal forstå kva dei betyr, altso den betydningen namnet hadde då det vart laga. Slik har stadnamn på mikroplanet samanheng med munnleg tradisjon, og våre mulegheiter for å forstå slike namn og kanskje avgjera kor gamle dei er, heng saman med tradisjonen.

• Nedrelid, Gudlaug (2009). Titlar og tilnamn i Heimskringla. Namn og Nemne : Tidsskrift for norsk namnegransking. ISSN 0800-4684. s. 7–26.
• Nedrelid, Gudlaug (2009). Personar og tilnamn i Sverresoga : nokre diskutable punkt, Á austrvega : Saga and East Scandinavia : Preprint papers of The 14th International Saga Conference Uppsala, 9th -15th August 2009. Gävle University Press. s. 712–720.
• Nedrelid, Gudlaug (2008). Stanley Kvinlaug og Gladys Hoveland. Amerikanske førenamn og rotnorske etternamn i vestre Vest-Agder, Namn frå by og bø. Veneskrift til Tom Schmidt på 60-årsdagen 26. juni 2008. Redigert av Margit Harsson og Terje Larsen. Universitetet i Oslo. s. 135–149.
• Nedrelid, Gudlaug (2006). Frauenbeinamen als Spiegel der Gesellschaft, Brylla, E. & Wahlberg, M. (ed.): Proceedings of the 21st International Congress of Onomastic Sciences, Uppsala 19-24 August 2002. Språk- och folkminnesinstitutet. s. 222–232. Vis sammendrag

  Namengebrauch spiegelt, wie andere Gebräuche und Gewohnheiten, die Mentalität der Namengeber zu vershciedenen Epochen der Geschichte eines Landes wider. Das Namenmaterial ist deshalb eine Quelle des Wissens über die Gesellschaft, und Frauenbeinamen sind eine mögliche Wissensquelle zum die gesellschaftliche Stellung der Frau. Die Beinamen der Frauen sind nur wenig erforscht worden, weil die Qellensituation sehr schwierig ist. Die Quellen, die wir haben, spiegeln nur gewisse Teile der Gesellschaft, besonders die öffentliche Seite davon wider. Die Sagaliteratur erzählt von Kampf und Streit, die mittelalterlichen Urkunden von gerichtlichen Angelegenheiten und Eigentumsüber-tragungen, und die Steuerlisten berichten über Steuern, und damit auch indirekt über Eigentum. Die Frau aber figurierte nur selten als Hauptperson. Erst bei der Volkszählung des Jahres 1801 sind alle norwegischen Frauen inbegriffen und benannt, genau wie die Männer. Die Beinamen und Nachnamen, die es da gibt, sind die offiziellsten Typen, nämlich Patronymika und Familiennamen. Vielleicht sind die wenigen Frauennamen der verschiedenen Quellen auch auf ihre Weise ein Zeugnis des gesellschaftlichen Status der Frauen. Ihr Platz war "drinnen", im Hause, und ihr Status war mit dem Status ihrer Familie unlösbar verknüpft.

• Nedrelid, Gudlaug (2006). Eingeführte Familiennamen und Namenmoden, Scripta Neophilologica Posnaniensia. Wydzial Neofilologii Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. s. 163–175. Vis sammendrag

  Feste Familiennamen sind in Norwegen spät üblich geworden, und die Sitte, solche Namen zu führen, ist vom Ausland gekommen. Der geistliche Stand ist eine sehr wichtige Gruppe in dem Beinamenentwicklungsprozess. Eine Untersuchung über die Familiennamen einer ausgewählten Gruppe von Pfarrern in der Volkszählung vom Jahre 1801 zeigt, dass die Mehrheit dieser Gruppe Namen ausländischer Herkunft führt und dass fast alle von früheren Immigranten abstammen. Fixed family names are a late phenomenom in Norway, and the custom to use such names came from abroad. The clergy is an important group in the growing process of family names. An investigation of a selected group of priests in the census of 1801 show that the majority of them used names of foreign origin, and almost all of them descended from earlier immigrants.

• Nedrelid, Gudlaug (2006). Om -stad-ene som slektsnamn, I. Særheim, P.H. Uppstad og Å.K.H. Wagner (red.): Busetnadsnamn på -staðir. Rapport frå NORNAs 33. symposium på Utstein kloster 7.-9. mai 2004. NORNA-rapporter 81. NORNA-förlaget. ISSN 0346-6728. s. 87–105. Vis sammendrag

  Gardsnamn er den dominerande etternamnstypen i det norske namnelandskapet. Det finst ikkje mange namn i Norske Gaardnavne som ikkje ogso er i bruk som slektsnamn. Slik bruk har vore tilrådd av dei fleste rådgjevarar frå Ivar Aasen og opp mot vår tid. Namngjeving av denne typen har ogso vore støtta av lovgjevingi, fordi slike slektsnamn har vorte rekna som den nasjonale prototypen. Når det gjeld regionale skilnader i slektsnamnsbruk, er det fastslege at sekundærpatronym har vore og er relativt vanlegare i Nord-Noreg enn på Vestlandet. Av det kan ein slutta at gardsnamn brukte som slektsnamn er vanlegare på Vestlandet enn i Nord-Noreg, for desse namnetypane fordeler seg i komplementær distribusjon. Her er det undersøkt ein underklasse av gardsnamn, nemleg dei som endar på -stad (norr. -staðir), i to fylke, Sogn og Fjordane (SoF) og Troms, for å påvisa skilnadene. Det syner seg at fleire namn frå Troms (åtte av 47) ikkje blir vidareførde som slektsnamn, enn det som gjeld for namn av same klassen frå SoF (sju av 99). "Overlevingsevna" (som slektsnamn) er altso dårlegare for namn frå Troms. Vidare ser ein at 17 av 99 namn frå SoF har meir enn 50 % av berarane sine i heimefylket, medan berre fem av 47 namn frå Troms har ei tilsvarande sterk stilling. Denne studien underbyggjer derfor hypotesen om at gardsnamn på -stad frå SoF er vanlegare i bruk som slektsnamn enn tilsvarande namn frå Troms. Men me veit ingenting om kva dei som bur på dei ulike -stad-gardane faktisk "skriv seg for", om dei ikkje brukar gardsnamnet som slektsnamn. For å svara på slike spørsmål trengst det grundige lokalhistoriske og genealogiske studiar. Summary Farm names are the most common type of family names in Norway. In Norske Gaardnavne, the extensive publication om Norwegian farm names, there is hardly any farm name which is not also used as a family name. Such practice is also highly recommended by advisers on naming practice, from the days of Ivar Aasen, who wrote the first Norwegian dictionary of personal names, and up to our time. This type of naming practice has also been supported by legislation, because farm names have been regarded as the national prototype of family names. With regard to regional differences (so called Namenlandschaften), it has been established that patronymics (names with -sen) are relatively more common as family names in Northern Norway than they are in Western Norway. Thereby one can conclude that farm names used as family names are more common in Western Norway, because these two types show a pattern of complementary distribution. This paper focuses on a subgroup of farm names, namely the ones in ?stad (Old Norse ?staðir). Two counties, Sogn og Fjordane (abbr. SoF) in Western Norway and Troms in Northern Norway, have been examined, in order to throw light on the differences. The results show that eight names out of 47 from Troms are not used as family names, compared with seven names out of 99 from SoF. Thus the "survival capacity" seems to be weaker for the names from Troms. We also see that 38 of 99 names from SoF have more than 50 % of their users within their own county, while only nine of 47 names from Troms hold an equally strong position. This investigation supports the hypothesis that farm names from SoF are more commonly used as family names than are the corresponding names from Troms. But we know nothing about which names the people who live on the different -stad farms really use, when they do not use the farm name. Thorough studies in local history and genealogy are needed to answer such questions.

• Nedrelid, Gudlaug (2005). Flettfrid, Kjøtulv og meir vanlege nydanningar. I Schmidt, Tom & Nedrelid, Gudlaug (Red.), Person- og stadnamn under den nordiske namnerenessansen. Rapport frå NORNAs 34. symposium, Dømmesmoen 10.-12. september 2004. Høgskolen i Agder. ISSN 82-7117-547-5. s. 63–75. Vis sammendrag

  Flettfrid, Kjøtulv und üblichere Neubildungen Ivar Aasens Norsk Navnebog (Norwegisches Namenbuch) aus dem Jahre 1878 war das erste Namenbuch in Norwegen und hat als solches großen Einfluss auf späteren Namengebrauch gehabt. Aasen war überhaupt nicht begeistert für neue, erfundene Namen, trotzdem hat er selbst Neubildungen vorgeschlagen. In dem Unterkapitel über Form und Struktur der Namen zeigt er das Potenzial, das darin liegt, existierende Namenstämme zu neuen Namen zu kombinieren, um dadurch größere Variation zu ermöglichen. "Warum sollten wir nicht mehrere Namen auf - ?run? als nur Gudrun und vielleicht Oddrun haben? Man sollte auch Ulvrun, Dagrun, Hallrun, Salrun, Sigrun, Tjodrun, Valrun, Vilrun und Øyrun heißen können" (Aasen 1878:56f.). Die zusammengesetzten Namen sind ein Werkzeug für Namensproduktion, das nie aufhört zu funktionieren. Man kann durch Kombinationen aus alten (eventuell auch neuen) Namenstämmen unzählige neue Namen generieren, nur die Phantasie setzt Grenzen. Aasens Programm für neue Namenbildungen ist befolgt worden, und das heutige Onomastikon enthält viele gewöhnliche Namen (wie Dagrun und Solfrid), die tatsächlich Neubildungen aus dem 19. Jahrhundert sind. Bei den Neubildungen ist der Wohlklang wichtig. Man sieht auch deutlich, dass Namen, die helle und positive Assoziationen geben, wie z.B. die, die mit Dag- (Tag) und Sol- (Sonne) anfangen, besonders beliebt sind. Solche Namen geben den Heilwunsch (siehe Bach 1978:252f.) der Eltern für den neuen Namenträger wieder.

• Nedrelid, Gudlaug (2005). Wie viele Künste konnte König Harald? Papers on Scandinavian and Germanic Language and Culture published in Honour of Michael Barnes on his sixty-fifth Birthday 28 june 2005. Syddansk Universitetsforlag. s. 193–211.
• Nedrelid, Gudlaug (2005). Endring i oppkallingsskikken i eit vestnorsk bygdesamfunn. Norna-rapporter. ISSN 0346-6728. s. 217–245. Vis sammendrag

  Veränderung im Nachbenennungsgebrauch in einer westnorwegischen Landgemeinde Der Namengebrauch in der Pfarrei Jostedal in Sogn, Westnorwegen, ist früher aus verschiedenen Blickwinkeln in vier Arbeiten beschrieben worden (Horgen 1985 und 1986, Nedrelid 1994 und 1998), wovon drei Nachbenennung behandeln. Horgen 1985 präsentiert den Namengebrauch im 1801, mit "richtiger" Nachbenennung (d.h. mit dem vollen Namen), Horgen 1986 behandelt Nachbenennung durch Initialen, exemplifiziert an 10 Jahrgängen (1946-1955) im Schulbezirk Sperle, während Nedrelid 1994 über Reaktionen auf diese Veränderung im Nachbenennungsgebrauch anekdotisch erzählt. Um 1950 war die Nachbenennungstradition noch sehr stark, aber wenn man mit dem statischen Zustand von 1801 vergleicht, gibt es drei deutliche Neuerungen, nämlich • Anfangsbuchstabennachbenennung (Nachbenennung nur durch die Anfangsbuchstaben) • Doppelnamen (zwei Vornamen) • Geschlechtsübergreifende Nachbenennung In diesem Aufsatz wird untersucht, wann und wie der Übergang zu dem neuen System sich durchsetzt, und wann der neue Gebrauch sich konsolidiert hat. Das Material besteht aus den Namen aller Neugeborenen im Schulbezirk Sperle von 1801 bis 1950. Es zeigt sich, dass die ersten Fälle von Anfangsbuchstabennachbenennung schon in den 1850er Jahren auftauchen, und zwar um geschlechtsübergreifende Nachbenennung zu ermöglichen (z.B. Martin nach Marta und Olina nach Ole). Später hat sich der neue Gebrauch verbreitet, so dass man den Namen veränderte, auch wenn man Verwandten von demselbem Geschlecht nachbenannte. Die Motivation dafür ist wahrscheinlich ein Wunsch nach größerer Variation im Namenbestand, und vielleicht auch ein Wunsch, neuere und "zeitgemäßere" Namen zu benutzen. Seit den 1920er Jahren ist Nachbenennung durch Anfangsbuchstaben bei weitem das Üblichste geworden.

• Nedrelid, Gudlaug (2002). Framvoksteren av norske slektsnamn, Sprauten, Knut (red.): Å kallast med sitt rette namn: Skrifter frå Norsk lokalhistorisk institutt, 38. Norsk lokalhistorisk institutt. s. 115–137.
• Nedrelid, Gudlaug (2002). Der Personennamenbestand in Henrik Ibsens Gegenwartsdramen unter namentypologischen und namensoziologischen Gesichtspunkt, Actas del XX Congreso Internacional de Ciencias Onomásticas. Biblioteca Filóxica Galega, A. I. Boullón. s. 1719–1729.
• Nedrelid, Gudlaug (2002). Kvinnors tilnamn som samfunnsspegel i Heimskringla, Eivindarmál. Heiðursrit til Eivind Weyhe á seksti ára degi hansara 25. apríl 2002. Føroya Fróðskaparfelag, Tórshavn. s. 251–261.
• Nedrelid, Gudlaug (2000). Å konservera ein rekonstruksjon. Færøysk skriftspråk jamført med nynorsk og med eit sideblikk til islandsk. Maal og Minne. ISSN 0024-855X. s. 47–65. Vis sammendrag

  Skriftnormalane i færøysk og nynorsk er rekonstruksjonar frå 1800-talet, som i utgangspunktet hadde mange likskapar. Men på 1900-talet har utviklingi teke ulike vegar, og i dag står færøysk og nynorsk fram som kontrastar, sjølv om ein enno kan peika på likskapar. I artikkelen blir det peikt på historiske, samfunnsmessige og internspråklege årsaker til den ulike utviklingi.

• Nedrelid, Gudlaug; Kremer, Dieter & Debus, Friedhelm (1999). "Norwegische Familiennamen aus Hofnamen im Jahre 1801", Onomastik. Akten des 18. Internationalen Kongresses für Namenforschung. Trier, 12.-17. April 1993. Band III. Namensoziologie. Patrica Romanica Band 16. Max Niemeyer Verlag. s. 92–100.
• Nedrelid, Gudlaug (1999). Svar frå doktoranden: Gudlaug Nedrelid. ?. 16, s. 92–109.
• Nedrelid, Gudlaug; Akselberg, Gunnstein & Bondevik, Jarle (1998). Å "kallast" noko og "skriva seg for" eitkvart anna. Om uoffisiell namnebruk i Jostedal, indre Sogn, Ord etter ord. Heidersskrift til Oddvar Nes 27. desember 1998. Norsk bokreidingslag L/L. s. 196–204.
• Nedrelid, Gudlaug; Bondevik, Jarle; Kristoffersen, Gjert; Nes, Oddvar & Sandøy, Helge (1997). Ei maskine og andre analoge svake femininum i jostedalsmålet, Språket er målet. Festskrift til Egil Pettersen på 75-årsdagen 4. mars 1997. ALMA MATER FORLAG AS. s. 111–122.

Se alle arbeider i Cristin

• Jahr, Ernst Håkon; Nedrelid, Gudlaug & Nielsen, Marit Aamodt (2016). Språkhistorieskriving og språkideologi. Eit utval norske språkhistorikarar. Novus Forlag. ISBN 9788270998661. 156 s.
• Nedrelid, Gudlaug; Omdal, Helge & Lie, Svein (2005). MONS 10: Utvalde artiklar frå det tiande Møte om norsk språk i Kristiansand 2003. ISBN 8276345719.

Se alle arbeider i Cristin

• Nedrelid, Gudlaug (2023). Dobbelkonfekt: Dobbel komparativmarkering av typen «meir lukkelegare».
• Nedrelid, Gudlaug (2022). Ditta Jøntelgrovi. Nytt om namn. ISSN 0800-4676. s. 75–82.
• Nedrelid, Gudlaug (2019). Rett skal vera rett. Nytt om namn. ISSN 0800-4676. s. 68–69.
• Nedrelid, Gudlaug (2019). Jul i Norden.
• Nedrelid, Gudlaug (2019). Omlyd på retur.
• Nedrelid, Gudlaug (2018). Eit steg inn i færøysk språk, litteratur og lyrikk.
• Nedrelid, Gudlaug (2017). [Melding av] Personnamnarbeid av P.A. Munch. Ved Kristoffer Kruken. Oslo: Novus forlag. 2016. ISBN 978-82-7099-962-3. Namn og Nemne : Tidsskrift for norsk namnegransking. ISSN 0800-4684. 34, s. 157–160.
• Nedrelid, Gudlaug (2016). [Melding av] Linguistik der Familiennamen. Friedhelm Debus, Rita Heuser & Damaris Nübling (Hrsg.) 2014. Studia Anthroponymica Scandinavica. ISSN 0280-8633. 34, s. 159–165.
• Nedrelid, Gudlaug (2016). [Melding av] Linnea Gustafsson: Moderna vardagliga binamn i Sverige. Uppsala, 2016. Namn og Nemne : Tidsskrift for norsk namnegransking. ISSN 0800-4684. 33, s. 125–131.
• Slottemo, Hilde Gunn; Sandvik, Hilde; Smith-Solbakken, Marie; Bull, Ida; Halvorsen, Marit & Opsahl, Erik [Vis alle 12 forfattere av denne artikkelen] (2015). Uinformert omorganisering av Arkivverket. Morgenbladet. ISSN 0805-3847.
• Nedrelid, Gudlaug (2015). Marius Hægstad og landsmålsterminologien.
• Nedrelid, Gudlaug (2015). Nedskalert færøydans som norsk nasjonsbygging.
• Nedrelid, Gudlaug (2015). Namnerenessansen. Om norske personnamn.
• Nedrelid, Gudlaug (2014). Oppkallingsnamn.
• Nedrelid, Gudlaug (2014). Patronymika als Familiennamen im Jahre 1801.
• Nedrelid, Gudlaug (2013). Amfibrakkiske dobbeltnamn på 1900-talet.
• Nedrelid, Gudlaug (2013). Vestnordisk (øynordisk) som studieemne i nordiskfaget ved norske universitet. Vis sammendrag

  I mange tiår hadde islandsk ein fast plass i studiet av nordisk språk og litteratur ved norske universitet. Færøysk har vore inne som eit delemne i visse emnekrinsar til hovudfag på somme lærestader. Den omstruktureringa av nordiskstudiet som har gått føre seg på 1990 og 2000-talet, har ført til at historiske disiplinar har fått klårt mindre plass i studiet. Det har ikkje vore til fordel for disiplinen vestnordisk (eller øynordisk, som kanskje er ein meir dekkande term). I dette innlegget er det målet å kartleggja kva plass vestnordisk (øynordisk) har hatt og har(?) i studieplanar for nordiskfaget ved norske universitet.

• Nedrelid, Gudlaug (2012). Skaldemeister Ragnvald Orknøyjarl.
• Nedrelid, Gudlaug (2011). [Melding av] Ivar Utne: Hva er et navn? Tradisjoner. Navnemoter. Valg av fornavn og etternavn. 222 s. Oslo. Pax forlag. ISBN 978-82-530-3384-6. Namn og Nemne : Tidsskrift for norsk namnegransking. ISSN 0800-4684. 28(28), s. 135–140.
• Nedrelid, Gudlaug (2011). Hollandsfart og namnemotar. Vis sammendrag

  Hollandsfart og namnemotar På 1600- og 1700-talet var det svært mykje samband mellom Holland og Agder. Trelasteksporten var grunnlaget for bydanningi i Flekkefjord, og der finst enno ein bydel som blir kalla Hollenderbyen. Handelen førde med seg utvandring, norske sjøfolk tok hyre på hollandske skip og kvinnor tok seg teneste i Holland. Unge folk reiste til Holland på arbeid likso naturleg som til ein annan landsdel innanfor riket. Kontakten er godt dokumentert av sjøfartshistorikarar og lokalhistorikarar. Ogso i nyare tid har kyststripa på Agder vore kjenneteikna av utvandring og tilbakevandring, no til USA. Denne trafikken har sett påviselege spor i namneskikken i vestre Vest-Agder. Jamført med denne utviklingi var det venteleg at ogso kontakten med Holland i si tid påverka namneskikken i distriktet, og somme forfattarar har kort nemnt dette og lista opp namn som dei set i samband med hollandsk påverknad. Eg har undersøkt namneskikken i Flekkefjord og Feda i kjeldone i digitalarkivet, for å sjå om om det er spor etter kontakten i namneforrådet. Nokon stor invasjon av hollandske namn er det ikkje mogeleg å spora. Men dei tre nedertyske/ nederlandsk namnie Ber(e)ent, Didrik og Adrian kjem tidleg i bruk og avføder ogso kvinnenamn, Berntine, Didrikke og Adriane. På 1800-talet er mannsnamnet Bernt påviseleg meir populært i dei undersøkte kyrkjesoknene enn det er på landsbasis.

• Nedrelid, Gudlaug (2010). Kva fortel etternamnet? Foredrag 8. desember 2010.
• Nedrelid, Gudlaug (2010). [Melding av] Eva Brylla: Andersson, Pettersson, Lundström och ..Beachman. Om nordiska efternamn i sin europeiska omgivning. 128 s. Uppsala: Bokförlaget Bombus 2009. ISBN 978-91-976381-6-6. Studia Anthroponymica Scandinavica. ISSN 0280-8633. 28(28), s. 155–156.
• Nedrelid, Gudlaug (2010). Tilnamn i Sverresoga.
• Nedrelid, Gudlaug (2010). Kva fortel etternamn? Foredrag i Rotary 26/4-2010.
• Nedrelid, Gudlaug (2009). Lite grann om Jeppe. Nytt om namn. ISSN 0800-4676. s. 36–41.
• Nedrelid, Gudlaug (2009). Personar og tilnamn i Sverresoga. Nokre diskutable punkt. Vis sammendrag

  Personar og tilnamn i Sverresoga I Claus Krags bok (2005) om kong Sverre blir fleire av kongens fylgjesveinar omtalte, ma. Sigurd frå Saltnes: "En av mennene, som het Sigurd fra Saltnes og formodentlig var fra Færøyene" (Krag 2005: 58), og Svina-Stefan: "Én datter ble gift med en mann som kaltes Svina-Stefan, formodentlig fra Svínoy, en av øyene i Færøyene. De to hadde sønnen Peter Støype, som er nevnt i begynnelsen av sagaen. Han var sannsynligvis samme mann som sagaen senere kaller Svina-Peter" (Krag 2005: 86). Krag grunngjev ikkje sine formodningar og sannsynlegheiter, men i det siste tilfellet byggjer han truleg på Kohts opplysningar i registeret til omsetjingi av Sverre-soga: "Svina-Stefan, har vel helst hatt tilnamnet sitt etter ei øy eller ein gard med namn samansett med svin, kanskje helst på Færøyane" (Koht 1967: 244) og "Peter Støype, systerson til kong Sverre, truleg den same som somtid blir kalla Svina-Peter" (Koht 1967: 240). Koht grunngjev heller ikkje den færøyske heimfestingi si. E.H. Lind nemner ikkje toponym som tolking ved dei persononane som har Svina- som tilnamn (Lind: 1920/21: 376). Oddmund Vestenfor (1991) nemner topnymet som ei av fleire mogelege tolkingar, men meiner det helst kjem av appellativet (svín) . I dette innlegget blir tilnamnsmaterialet i Sverre-soga gjennomgått og drøfta på nytt.

• Nedrelid, Gudlaug (2008). Jens Pauli Heinesen.
• Nedrelid, Gudlaug (2006). Torleiv Hannaas frå Hornnes, namngjeten språkforskar og professor ved Bergen Museum. Agder Vitenskapsakademi Årbok. ISSN 0809-7283. s. 39–51.
• Nedrelid, Gudlaug (2006). Agderforskere før HiA - Torleiv Hannaas.
• Nedrelid, Gudlaug (2005). [Melding av] Odd Einar Haugen: Handbok i norrøn filologi. Collegium Medievale. ISSN 0801-9282. 18(18), s. 188–194.
• Nedrelid, Gudlaug (2005). Nachnamensgebrauch bei norwegischen Ehefrauen und Witwen im Jahre 1801. Vis sammendrag

  Feste Familiennamen sind in Norwegen erst spät üblich geworden. Eine Untersuchung über die Nachnamen (Bei- und Familiennamen) in der Volkszählung aus dem Jahre 1801 zeigt, dass die Mehrheit der Bevölkerung Patronymika geführt hat. Dies waren "echte" Patronymika, d. h. die Namenträger sind tatsächlich Söhne und Töchter von dem Mann, dessen Name das erste Glied des Patronymikons ausmacht. Eine Konsequenz von solchem Namengebrauch ist natürlich, dass beide Eheleute ihren eigenen Nachnamen führen. Im Jahre 1801 vandelt sich der Namengebrauch jedoch. In den oberen Schichten der Gesellschaft findet man auch erbliche Beinamen, d.h. Familiennamen. Ja, man sieht sogar Beispiele dafür, dass die Frau ihren eigenen Namen abgelegt hat, und dafür den Namen ihres Mannes übernimmt. Solche Praxis war damals etwas Neues. Eine Untersuchung von Bei- und Familiennamen einer ausgewählten Gruppe von Frauen in der Volkszählung zeigt, dass die Mehrheit der verheirateten Frauen ihren eigenen Namen (Patronymikon oder Familiennamen) führt. Anders sieht es bei den Witwen aus. Bei den Witwen, die auch Kinder im Haushalt haben, und bei denen der Name des verstorbenen Mannes deshalb nachweisbar ist, zeigt sich, wenn man von den vielen Patronymika absieht, dass eine knappe Mehrheit den Namen des Mannes führt.

• Nedrelid, Gudlaug (2005). [Anmeldelse] Folkemål, landsmål, bibelmål. Heidersskrift til Jarle Bondevik på 70-årsdagen 29. juni 2004. Maal og Minne. ISSN 0024-855X. s. 79–83.
• Nedrelid, Gudlaug & Schmidt, Tom (2005). Nordisk namnforskning 2004: Litteraturkrönika: Norge. Namn och bygd. ISSN 0077-2704. 93, s. 120–125.
• Nedrelid, Gudlaug (2004). Bak namnet: Namnegranskaren. Dag og Tid. ISSN 0803-334X.
• Nedrelid, Gudlaug & Schmidt, Tom (2004). Nordisk namnforskning 2003: Litteraturkrönika: Norge. Namn och bygd. ISSN 0077-2704. 92, s. 117–122.
• Nedrelid, Gudlaug (2004). Flettfrid og Kjøtulv - berre fantasien set grensor. Vis sammendrag

  Ivar Aasen Norsk Navnebog frå 1878 var den fyrste namneboki i vårt land, og ho har hatt stor innverknad på seinare namnebruk. Aasen var ikkje særleg oppglødd for nylaga namn, det kjem særleg fram i artiklane hans frå 1850-talet, der han skriv om "forvanskede", "nye og forfuskede" namn (Aasen 1854: 35 f.), og haldningi er den same i 1878. Men i underkapitlet "Om Navnenes Form eller Dannelse", der han gjev oversyn over ulike føreledd og etterledd i manns- og kvinnenamn, slær han sjølv til lyd for nydanning. Han peikar på det potensialet som ligg i å kombinera eksisterande namneledd til nye namn, for slik å få meir variasjon i namneskikken. "Og hvorfor skulde vi ikke have flere Navne med ‘run’ end bare Gudrun og maaske Oddrun? Det kunde ogsaa gaa an at hedde Ulvrun, Dagrun, Hallrun, Salrun, Sigrun, Tjodrun, Valrun, Vilrun og Øyrun" (Aasen 1878: 56 f.). Samansette namn utgjer ei ustoppeleg namnelagingsmaskine. Ein kan generera eit utal nye namn ved å kombinera gamle og (eventuelt nye)samansetjingsledd, berre fantasien set grensor. Aasens program for namnelaging vart fylgt, og i namneforrådet i dag finst det mange vanlege namn (som Solfrid) som viser seg å vera nylaga. Innlegget drøftar slike nydanningar. Litteratur: Aasen, Ivar, 1854: "Om norske Folkenavne" i Folkevennen s. 32-49. Christiania. Aasen, Ivar, 1878: Norsk Navnebog. Kristiania.

• Nedrelid, Gudlaug (2004). Einfuhr von Namen und Namenmoden. Vis sammendrag

  Feste Familiennamen sind in Norwegen spät üblich geworden, und die Sitte, solche Namen zu führen, ist vom Ausland gekommen. Die amerikanischen Namenforscher Hanks und Hodges haben es so beschrieben, daß "Surnaming crept northwards from Germany to Denmark into Norway" (Hanks og Hodges 1992:vii). Nicht nur die Namenmoden haben diesen Weg verfolgt, sondern auch die belegten Beinamen. Der geistliche Stand ist eine sehr wichtige Gruppe in dem Beinamenent-wicklungsprozess. Die Pfarrer haben nicht nur dieKirchenbücher geführt. Sie haben auch früh erbliche Beinamen angenommen, und sie haben dazu als Vorbild gedient, eine Rolle, wodurch sie ohne Zweifel großen Einfluß ausgeübt haben. Nach der Reformation wurden die Geistlichen allmählich vom Ausland rekrutiert. Söhne folgten ihren Vätern, und im Laufe der Zeit sind große Pfarrer-familien entstanden. In dieser Gruppe sind daher Beinamen ausländ-ischer Herkunft sehr gewöhnlich. Viele dieser Beinamen gehen auf norwegischem Boden weit, sogar ganz bis ins Reformationsjahrhundert, zurück. Der Ursprung läßt sich doch in den meisten Fällen in Dänemark oder Norddeutschland nachweisen. Eine Untersuchung über die Familiennamen einer ausgewählten Gruppe von Pfarrern in der Volkszählung vom Jahre 1801 zeigt, daß die Mehrheit Namen ausländischer Herkunft führt. So ist in dieser Gruppe eine Bewegung von Süden nach Norden, von Deutschland und Dänemark nach Nor-wegen, nachweisbar.

• Nedrelid, Gudlaug (2004). Om -stad-ene som slektsnamn. Vis sammendrag

  Gardsnamn er den dominerande etternamnstypen i det norske namnelandskapet. Det finst ikkje mange namn i Norske Gaardnavne som ikkje ogso er i bruk som slektsnamn. Slik bruk har vore tilrådd av dei fleste rådgjevarar frå Ivar Aasen og opp mot vår tid, og vore støtta av lovgjevingi, fordi gardsnamni, som Aasen formulerte det, ”ere egte hjemlige og passende til Folkeslaget” (Aasen 1878: 103). Når det gjeld regionale skilnader i slektsnamnsbruken, veit me eigentleg ikkje so mykje. Men det er ein vanleg oppfatning at sekundærpatronym har vore og er relativt vanlegare i Nord-Noreg enn på Vestlandet. I dette innlegget prøver eg å kartleggja ein klasse, nemleg namn på –stad som slektsnamn i to fylke, Sogn og Fjordane og Troms, for å sjå om det er mogeleg å påvisa ulikskap i bruken.

• Nedrelid, Gudlaug (2004). Tilnamn i mellomaldertekster.
• Nedrelid, Gudlaug (2003). [Melding av] Soziale und historische Aspekte der Namengebung und Namentwicklung. Herausgeben von Jürgen Eichhoff, Wilfried Seibicke & Michael Wolfsson. 2001. Namn och bygd. ISSN 0077-2704. 91, s. 176–178.
• Nedrelid, Gudlaug (2003). Mellomalderlege tilnamn.
• Nedrelid, Gudlaug (2003). Namneskikk gjennom 200 år. Endring i namneskikk.
• Nedrelid, Gudlaug (2003). Endring i oppkallingsskikken i eit vestnorsk bygdesamfunn. Vis sammendrag

  Innlegget presenterer overgangen frå fullnamnsoppkalling til førebokstavsoppkalling i Jostedal i tidsrommet 1801-1950, med vekt på når skiftet skjedde, og når den nye skikken må reknast som konsolidert. Til slutt blir mogelege forklaringar på endringi drøfta.

• Nedrelid, Gudlaug (2002). Frauenbeinamen als Spiegel der Gesellschaft. Vis sammendrag

  Früher wurden die Beinamen nicht vererbt, sie veränderten sich von Generation zu Generation, und derselbe Namenträger konnte auch verschiedene Beinamen führen. Namengebrauch spiegelt, wie andere Gebräuche und Gewohnheiten, die Mentalität der Namengeberzu vershciedenen Epochen der Geschichte eines Landes wider. Das Namenmaterial ist deshalb eine Quelle des Wissens über die Gesellschaft, und Frauenbeinamen sind eine mögliche Wissensquelle zum über die gesellschaftliche Stellung der Frau. Die Beinamen der Frauen sind nur wenig erforscht worden, weil die Qellensituation sehr schwierig ist. Die Quellen, die wir haben, spiegeln nur gewisse Teile der Gesellschaft, besonders die öffentliche Seite davon wider. Die Sagaliteratur erzählt von Kampf und Streit, die mittelalterlichen Urkunden von gerichtlichen Angelegenheiten und Eigentumsübertragungen, und die Steuerlisten berichten über Steuern, und damit auch indirekt über Eigentum. Die Frau aber figurierte nur selten als Hauptperson, von den Fällen abgesehen, wo sie verwitwet war. Erst bei der Volkszählung des Jahres 1801 sind alle norwegischen Frauen inbegriffen und benannt, genau wie die Männer. Die Listen sind eine offizielle Version, und die Beinamen und Nachnamen, die es da gibt, sind die offiziellsten Typen, nämlich Patronymika und Familiennamen. Vielleicht sind die wenigen Frauennamen der verschiedenen Quellen auch auf ihre Weise ein Zeugnis des gesellschaftlichen Status der Frauen. Ihr Platz war ”drinnen”, im Hause, und ihr Status war mit dem Status ihrer Familie unlösbar verknüpft.

• Nedrelid, Gudlaug (2002). To ordbøker av Ivar Aasen: Ordbog over det norske Folkesprog. Ny utgåve; Dansk-norsk Ordbog. NLT - Norsk lingvistisk tidsskrift. ISSN 0800-3076. 20(1), s. 119–125.
• Nedrelid, Gudlaug (2001). Framvoksteren av norske slektsnamn.
• Nedrelid, Gudlaug; Helleland, Botolv & Svanevik, Anne (2001). Slektsnamn i folketeljingi av 1801.
• Nedrelid, Gudlaug (2000). Christian Fridrich Moltke, Lars Svænske og Simon Aanensens Enke. Etternamn og slektsnamn i Kristiansand i 1801.
• Nedrelid, Gudlaug (2000). Etternamn på Agder i 1801.
• Nedrelid, Gudlaug (2000). Gizurr Thorvaldsson - ein miskjend helt, eller største skurken i Islands historie?
• Nedrelid, Gudlaug (2000). Kor mange kunster kunne kong Harald?
• Nedrelid, Gudlaug & Dalen, Arnold (2000). "Eit namn lyt allting hava"- Ivar Aasens Norsk Navnebog og den nordiske namnerenessansen.
• Nedrelid, Gudlaug (2000). "Etternamn og slektsnamn i 1801, særleg i indre Sogn".
• Nedrelid, Gudlaug (2000). "Norske etternamn i endring omkring 1801".
• Nedrelid, Gudlaug (2000). "Af og til en Aslaksen eller Bragestad. Træk af den norske efternavneskik ved 1800-tallets begyndelse".
• Nedrelid, Gudlaug (1999). [Melding av] Ivar Aasen: Norsk Navnebog. Ny utgåve ved Aarset og Kruken. 1998. NLT - Norsk lingvistisk tidsskrift. ISSN 0800-3076. 17(2), s. 321–322.
• Nedrelid, Gudlaug (1998). [Melding av] Ivar Aasen: Norsk Navnebog. Ny utgåve ved Aarset og Kruken. 1998. ?. 15, s. 103–105.
• Nedrelid, Gudlaug & Schmidt, Tom (2005). Person- og stadnamn under den nordiske namnerenessansen. Rapport frå NORNAs 34. symposium, Dømmesmoen 10.-12. september 2004. Universitetet i Agder. ISSN 8271175475.
• Nedrelid, Gudlaug (1998). "Ender og daa ein Aslaksen eller Bragestad" - Etternamnsskikken på Sør- og Vestlandet. Studiar i folketeljingsmaterialet frå 1801. Band 2 av 2 - materialdel. Universitetet i Agder. ISSN 82-7117-372-3.
• Nedrelid, Gudlaug (1998). "Ender og daa ein Aslaksen eller Bragestad" - Etternamnsskikken på Sør- og Vestlandet. Studiar i folketeljingsmaterialet frå 1801. Band 1 av 2 - tekstdel. Universitetet i Agder. ISSN 82-7117-371-5.

Se alle arbeider i Cristin